Koreyaga kelganimda o‘zimni juda kuchli his qilardim. O‘zbekistonda IELTS o‘qituvchisi sifatida hurmatim bor edi, odamlar menga ishonardi, maoshim yaxshi edi, atrofimda fikrlashimga mos do‘stlarim bor edi. Har kuni o‘zimni kerakli, foydali va qadrlangan inson sifatida ko‘rardim. Bu tuyg‘u menga kuch berardi, ertalab uyg‘onganimda ham maqsadim bor edi. Lekin Koreyaga kelganimdan keyin hammasi asta-sekin o‘zgara boshladi. Bu yerda men kimligimni hech kim bilmasdi, o‘qituvchilik tajribamni qadrlashmadi, tilni bilmaganim sababli oddiy ishlarni ham topish qiyinlashdi. Bir yil ichida o‘zimni asta-sekin yo‘qotib qo‘ydim.
Dastlab, o‘zimni ovutishga harakat qildim. “Bu vaqtinchalik, tez orada moslashaman” deb o‘ylardim. Lekin kunlar o‘tib, hayotim bir xil bo‘lib qoldi: uyg‘onaman, nobrand burgerga boraman, qaytib kelaman, uxlayman. Hech qanday o‘sish, hech qanday yangi maqsad yo‘q. O‘zbekistondagi faol hayotim bilan solishtirganda bu yerda o‘zimni bo‘shliq ichida his qildim. Har kuni o‘zimdan “Men nima qilayapman? Qayerga ketayapman?” deb so‘ray boshladim. Javob esa yo‘q edi. Shu savollar asta-sekin ishonchimni yemira boshladi.
Koreys tilini o‘rganishga ham harakat qildim, lekin ichimda qarshilik bor edi. Tilni o‘rganish o‘zimni pastga tushirgandek tuyulardi, go‘yoki o‘z qadrimni yo‘qotayotgandek. Bu fikr meni yanada ortga tortdi. O‘zimni “degradatsiya” qilayotgandek his qildim. Shu sababli tilni o‘rganishni to‘xtatdim, lekin bu qaror ham hayotimni osonlashtirmadi. Aksincha, odamlar bilan muloqot qilish qiyinlashdi, ish imkoniyatlari kamaydi, o‘zimni yanada chetda his qildim. Har bir kichik qiyinchilik ishonchimni yana bir pog‘ona pastga tushirdi.
Bir paytlar “Tamere” brendini boshlash haqida o‘yladim. O‘zbekona ruhdagi kiyimlar, o‘z uslubimni yaratish orzusi bor edi. Lekin mashina sotib olish, ishlab chiqarishni yo‘lga qo‘yish, risk qilish haqida o‘ylaganimda qo‘rquv meni bosib oldi. Bir yil ichida o‘zimni shunday darajaga olib keldimki, hatto kichik risk ham ko‘z oldimda katta falokat bo‘lib ko‘rinardi. Shu qo‘rquv tufayli hech qanday qadam tashlamadim. O‘zimni “qila olmayman” degan fikr bilan cheklab qo‘ydim. Bu esa eng katta zarba bo‘ldi: o‘zimga bo‘lgan ishonchimni butunlay yo‘qotdim.
Endi orqaga qarasam, Koreyada bir yil ichida men o‘zimni asta-sekin yemirib qo‘yganimni ko‘raman. Har kuni bir xil hayot, maqsadsizlik, tilni o‘rganishga qarshilik, riskdan qo‘rquv — hammasi birlashib, meni ichimdan bo‘shatib qo‘ydi. O‘zbekistonda kimligimni bilardim, bu yerda esa kimligimni unutib qo‘ydim. Shu jarayon menga eng katta saboq bo‘ldi: ishonch tashqi sharoitdan emas, ichki qarorlarimdan keladi. Men o‘zimni to‘xtatib qo‘ydim, o‘zimni pastga tortdim. Endi esa qayta tiklanish uchun yana o‘zimni o‘zimdan qutqarishim kerak.
Bu yozuvni yozishimning sababi — o‘zimni eslatib qo‘yish. Men bir yil ichida ishonchimni yo‘qotdim, lekin bu hikoya tugamagan. Balki yana o‘zimni topaman, balki yana o‘zimni qayta quraman. Chunki hayot — bu faqat pastga tushish emas, balki qayta ko‘tarilish ham. Shu yozuvni o‘qiyotgan odam ham agar o‘zini yo‘qotib qo‘ygan bo‘lsa, bilsin: bu holat oxirgi nuqta emas. Bu faqat bir bosqich. Va undan chiqish yo‘li bor.