Janubiy Koreyaga birinchi marta kelgan kunimni hali ham aniq eslayman.
Hammasi begona, sovuq, shafqatsiz va tushunarsiz edi. Ob-havo tanamni, odamlarning sovuqqonligi esa ruhimni muzlatgandek tuyulardi. Til esa butunlay devor edi — hatto “안녕하세요” (annyonghaseyo) degan eng oddiy salomlashuvni ham bilmasdim.

Birinchi oylarimda o‘zimni shu qadar yomon his qildimki, Koreyaga kelganimdan 5 oy o‘tib nafratim ikki baravar oshdi.
Har kuni miyamda bir xil savollar aylanardi:

• “Nega keldim?”
• “Nega shu yo‘lni tanladim?”
• “Bu joy menga mos emas shekilli…”

Bu savollar asta-sekin ichimni kemira boshladi.

Taslim bo‘lgim kelgan paytlar

Bir paytlar shunchalik charchadimki, hammasini tashlab ketishni o‘yladim.
Lekin ichimda bir ovoz bor edi — jim, lekin qat’iy:

“Agar hozir qaytsang, bu sening hayotingdagi eng katta pushaymoning bo‘ladi. Boshlagan ishingni tugatmasang, bu fikr seni umr bo‘yi quvib yuradi.”

Shu fikr meni ushlab qoldi.
Men ketishni emas, davom etishni tanladim.

Bir yarim yildan keyin o‘zimni qayta topdim

Vaqt o‘tgan sari men asta-sekin o‘zimni tiklay boshladim.
Tilni o‘rgandim, odamlarni tushuna boshladim, madaniyatni his qila boshladim.

Eng muhimi — haqiqiy odamlarni uchratdim:

• meni chin dildan qo‘llagan koreyslar
• yonimda turgan o‘zbeklar
• dunyoning turli burchaklaridan kelgan xalqaro do‘stlar

Shunda tushundim:
muammo Koreyada emas edi — men hali tayyor emas edim.

Motivatsion lahzalar

Hayotda ba’zan eng qiyin davrlar — eng katta o‘sish davrlarimiz bo‘ladi.
Men o‘zimga shunday dedim:

“Qiyinchilik — bu devor emas, balki zinapoya. Kimdir undan qaytadi, kimdir esa yuqoriga ko‘tariladi.”

“Hech kim seni qutqarmaydi. Lekin seni qo‘llaydiganlar ko‘p. Faqat ularga yetib borishing kerak.”

“Bugun qiynalayotganing — ertangi kuchingning poydevori.”

Bu so‘zlar menga kuch berdi.
Men o‘zimni qayta tikladim.
Endi orqaga qarasam, o‘sha og‘ir kunlar uchun ham minnatdorman.

Qiyinchiliklar jadvali